Ομιλία του Προέδρου του ΣΕΒ, κ. Δημήτρη Δασκαλόπουλου στη Γενική Συνέλευση των μετόχων της Τραπέζης της Ελλάδος, 18/4/2011

ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΜΕΤΟΧΩΝ

ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

18 Απριλίου 2011

Ομιλία του Προέδρου του ΣΕΒ, κ. Δημήτρη Δασκαλόπουλου

“Κύριοι μέτοχοι,

Κύριοι υπουργοί,

Κύριε διοικητά,

Κυρίες και κύριοι,

Η έκθεση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος αντιμετωπίζει κατάματα μια πραγματικότητα που πολλοί επιμένουν ν’ αρνούνται: η χώρα μας επιβιώνει χάρη στα δανεικά των εταίρων της –κι αυτά το 2013 τελειώνουν.  Η ανάγκη της αλλαγής είναι επιτακτική και κατεπείγουσα.  Αναδεικνύοντας τα όσα πρέπει να γίνουν, η Έκθεση της Τραπέζης της Ελλάδος υπογραμμίζει τα όσα έπρεπε να έχουμε ήδη κάνει…

Πριν από ένα σχεδόν χρόνο, για ν’ αποφύγει τη χρεοκοπία, η χώρα δεσμεύτηκε σε μία προσπάθεια συνολικής αλλαγής με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα και μέτρα, που όμως υπονομεύθηκαν πολιτικά και εφαρμόσθηκαν αποσπασματικά.  Η αποτυχία που πολλοί αποδίδουν σήμερα στο σκιάχτρο του Μνημονίου, είναι στην πραγματικότητα δική μας αποτυχία –δική μας ολιγωρία.  Το φάσμα της επίσημης εθνικής πτώχευσης παραμένει απειλητικό γιατί η κυβέρνηση καθυστερεί τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, γιατί η αντιπολίτευση και το πελατειακό σύστημα σαμποτάρουν την υλοποίηση όσων ψηφίζονται, γιατί εν τέλει συλλογικά αρνούμαστε να αλλάξουμε κουλτούρα –όπως προσφυώς τόνισε μόλις χθες ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Στον τόπο μας περισσεύει δυστυχώς η δημαγωγία, αλλά σπανίζει η σοβαρότητα και η ευθύνη.  Μας διχάζουν οι εύκολες αλληλοκαταγγελίες και τα πελατειακά συμφέροντα, αντί να μας ενώνουν οι κοινοί στόχοι και το συλλογικό συμφέρον. Καταντάμε έτσι να ερίζουμε αντί να πράττουμε, να ματαιοπονούμε αντί να προσπαθούμε.

Ανακυκλώνεται τούτες τις μέρες στα κομματικά μπαλκόνια και στα τηλεπαράθυρα η σεναριολογία περί αναδιάρθρωσης του χρέους.  Παρουσιάζεται είτε ως αναπόφευκτο κακό είτε ως ανέξοδη διέξοδος σωτηρίας.  Παραλείπουν, όμως, οι κομματικοί ρήτορες και οι τηλεσυζητητές να πουν στην κοινή γνώμη μια κρίσιμη αλήθεια: ότι, όποια μορφή κι αν πάρει τώρα η αναδιάρθρωση του χρέους, αναπόφευκτα συνεπάγεται ακόμα πιο σκληρά μέτρα, ακόμα βαρύτερες θυσίες, ακόμα μεγαλύτερη υποβάθμιση του επιπέδου ζωής μας, ακόμη μεγαλύτερη φτώχεια για τη συντριπτική πλειοψηφία του κοινωνικού συνόλου.

Κι αν κάποτε μπορεί ή πρέπει να γίνει στo πλαίσιοo μιας ευρύτερης Ευρωπαϊκής λύσης, δεν θα μας απαλλάξει από την ανάγκη της ριζικής αλλαγής και του επίπονου εκσυγχρονισμού της οικονομίας και της κοινωνίας μας.

Αυτός ο εκσυγχρονισμός είναι και η προϋπόθεση για να επιστρέψουμε γρηγορότερα στην πολυπόθητη ανάπτυξη, που πράγματι αποτελεί την οριστική σωτηρία.  Η ανάπτυξη όμως δεν δημιουργείται με κρατικό σχεδιασμό, επιδοτήσεις ή μείγματα αναπτυξιακών μέτρων.  Δημιουργείται όταν οι οικονομικά ενεργοί πολίτες αποφασίζουν να επενδύσουν και να ρισκάρουν.  Ανάπτυξη από την πραγματική οικονομία θα δούμε όταν δεν θα υπάρχει η τεράστια αβεβαιότητα που δημιουργεί το φάσμα της εθνικής χρεοκοπίας και η πιστωτική ασφυξία που δημιούργησε η κατάρρευση του δημοσίου.

Το ίδιο έλλειμμα σοβαρότητας και ευθύνης σφράγισε και τη δημόσια συζήτηση για την καταπολέμηση του χρέους μέσω της αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας.  Οι κατ’ επάγγελμα ακοίμητοι φρουροί του έθνους ξεσηκώθηκαν.  Δεν είχαν φαίνεται αντιληφθεί, όλοι οι πατριώτες του προσκηνίου, ότι τόσα χρόνια ζούσαμε με δανεικά υποθηκεύοντας τον τόπο.  Ξεπουλιέται η Ελλάς!, κραυγάζουν σήμερα.  Ποια Ελλάδα αλήθεια εννοούν;  Την Ελλάδα της καταπατημένης γης και των εγκαταλειμμένων ακινήτων, των δημοσίων οργανισμών και υποδομών που λυμαίνονται οι κομματικές και συντεχνιακές κλίκες;  Η Ελλάδα που «δεν πωλείται» είναι η Ελλάδα που ρημάζει!  Λογικό είναι να θέλουν να τη διαφυλάξουν όσοι την απομύζησαν και εξακολουθούν να την απομυζούν.

Η πολιτική του «δημόσιου ελέγχου των στρατηγικών τομέων» επέβαλε και συντηρεί τον κρατισμό.  Δημιούργησε κακές υπηρεσίες, απύθμενες ζημιές και ασήκωτα χρέη.  Εξέθρεψε ιδιοτελείς συντεχνίες, οργανωμένα κυκλώματα λαφυραγώγησης και ασύδοτη σπατάλη.

Η δημόσια περιουσία αποτελεί σήμερα ένα νεκρό κεφάλαιο.  Και καμία περιουσία –όχι μόνο δεν μπορεί να βαφτιστεί φιλέτο –αλλά δεν έχει καν αξία αν δεν παράγει οικονομικό αποτέλεσμα.  Μπορούμε να ενεργοποιήσουμε τη δυναμική αυτού του κεφαλαίου, αν αποδοθεί στις ενεργές επενδυτικές δυνάμεις της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, που θα το αξιοποιήσουν προς όφελος του κοινωνικού συνόλου και όχι ενός κλειστού, πελατειακού κατεστημένου.  Ο στόχος των €50 δισ. μοιάζει ίσως πολύ φιλόδοξος –αλλά δεν είναι ανέφικτος.  Πρέπει να βάλουμε τόσο ψηλά τον πήχυ, αλλιώς το τέρας του χρέους δεν είναι διαχειρίσιμο.  Το μεγαλύτερο όφελος όμως για τον τόπο, δεν θα έρθει από τα όσα χρήματα εισπράξουμε, αλλά από την αναζωογόνηση της οικονομίας.  Αποκρατικοποίηση και αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, σημαίνει ανοικτές αγορές, μεγαλύτερο ανταγωνισμό, καλύτερες υπηρεσίες και προϊόντα, επιλογές για τον καταναλωτή, ευκαιρίες για νέες επιχειρηματικές δράσεις, νέα κεφάλαια για επενδύσεις, καινούριες δουλειές, περισσότερους φόρους στα ταμεία του κράτους.

Κυρίες και κύριοι,

Η ιδιοτέλεια, η ιδεοληψία κι η ανειλικρίνεια είναι τα τρία κακά του δημοσίου βίου –όχι της μοίρας μας.  Αυτά ακυρώνουν τις θυσίες των πολιτών και την προοπτική ανόρθωσης του τόπου.  Εδώ κι ένα χρόνο εξαντλούμε τις ανοχές των δανειστών μας και τις αντοχές του λαού μας.  Συνθηματολογούμε αντί να επιχειρούμε, αλληλοϋποβλεπόμαστε αντί να ομονοούμε.  Το τρίπτυχο των μεταρρυθμίσεων, των αποκρατικοποιήσεων και του μεσοπρόθεσμου προγράμματος 2012 – 2015 αποτελεί την ύστατη ευκαιρία για την κυβέρνηση να προωθήσει τις αλλαγές που θα ξανακάνουν τη χώρα μας διεθνώς φερέγγυα και το μέλλον μας βιώσιμο.  Αποτελεί, ταυτόχρονα, μια ύστατη πρόκληση προς το πολιτικό σύστημα ν’ αναλάβει τις ευθύνες του, να ξεπεράσει τα πολωτικά του σύνδρομα, να λειτουργήσει επιτέλους θετικά και όχι μηδενιστικά.  Όλοι οι υπόλογοι φορείς οφείλουν στον λαό την αλήθεια για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε, για το κόστος που θα χρειαστεί να καταβάλουμε.  Η αλλαγή είναι ένας οδυνηρός μονόδρομος –αλλά κάθε άλλος δρόμος οδηγεί απευθείας στο γκρεμνό.

Αυτή η αλήθεια είναι η βάση μιας στοιχειώδους πολιτικής και κοινωνικής σύμπλευσης για να σταθούμε ξανά στα πόδια μας.  Το πολιτικό σύστημα είναι συνολικά υπεύθυνο για τη σημερινή κατάσταση.  Και θα είναι συνολικά συνένοχο στα μάτια της κοινής γνώμης αν ο τόπος καταρρεύσει.  Σ’ ένα εθνικό ναυάγιο δεν θα υπάρξουν κομματικές εξαιρέσεις, ούτε ατομικές αθωώσεις.  Εύχομαι αυτή η λογική να πρυτανεύσει στο πολιτικό σκηνικό για δικό του καλό, και για το καλό του τόπου.”