Η Ελλάδα είναι η χώρα με την 9η μεγαλύτερη ακτογραμμή παγκοσμίως και με περίπου 6.000 νησιά και βραχονησίδες. Στην παράκτια ζώνη της χώρας συγκεντρώνονται σχεδόν το 80% των βιομηχανικών δραστηριοτήτων, το 90% του τουρισμού και της αναψυχής, το 35% της αγροτικής γης, καθώς και ένα σημαντικό τμήμα των βασικών υποδομών (λιμάνια, αεροδρόμια, οδικά δίκτυα, ηλεκτρικό δίκτυο, τηλεπικοινωνίες). Ωστόσο, παρά το σημαντικό θαλάσσιό της πλούτο, η χώρα δεν διαθέτει ακόμη εθνικό χωρικό σχεδιασμό για τη θαλάσσια ανάπτυξη. Μεταφορές, αλιεία, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, υποθαλάσσια ενεργειακά δίκτυα, υδατοκαλλιέργειες, βιοτεχνολογία, τουριστικές, ναυπηγικές και εξορυκτικές δραστηριότητες, κυκλική οικονομία, αναζητούν ένα σταθερό και λειτουργικό πλαίσιο Θαλάσσιου Χωρικού Σχεδιασμού (ΘΧΣ) για να αναπτυχθούν και να προσφέρουν νέες θέσεις εργασίας.
Όπως και σε πολλά άλλα ζητήματα, η Ευρωπαϊκή κανονιστική πραγματικότητα είναι εκείνη που τελικά μας υποχρεώνει να καλύψουμε αυτό το σημαντικό κενό στο ρυθμιστικό περιβάλλον. Η ενσωμάτωση της Οδηγίας 2014/89/ΕΕ για τη θέσπιση πλαισίου για τον ΘΧΣ πραγματοποιήθηκε με καθυστέρηση ενός (και πλέον) έτους από την λήξη της προθεσμίας που είχε τεθεί. Τον Ιούνιο του 2018 ψηφίστηκε ο Ν. 4546/2018, καθορίζοντας το γενικό πλαίσιο εφαρμογής του ΘΧΣ για τη βιώσιμη ανάπτυξη της θαλάσσιας οικονομίας, την ανάπτυξη των θαλάσσιων περιοχών και τη βιώσιμη χρήση των πόρων.
Στο πλαίσιο αυτό ο ΣΕΒ ανέλαβε την πρωτοβουλία να εκπονήσει μελέτη για τον τρόπο με τον οποίο υλοποιείται στην Ελλάδα ο ΘΧΣ, προκειμένου να εντοπιστούν αδυναμίες του και να κατατεθούν στοχευμένες παρεμβάσεις, με στόχο πάντοτε την ομαλή μετάβαση προς έναν ολοκληρωμένο σχεδιασμό στο θαλάσσιο χώρο για την ενίσχυση της ανάπτυξης και την προσέλκυση επενδύσεων. Κεντρικά μηνύματα των παρεμβάσεων είναι η ανάγκη διαμόρφωσης ενός νέου πλαισίου, εθνικής κλίμακας, που θα εξισορροπεί την αναπτυξιακή διάσταση του θαλάσσιου χώρου και την προστασία των θαλάσσιων οικοσυστημάτων, η αποφυγή επικαλύψεων και συγκρούσεων με τα υφιστάμενα σχέδια του θαλάσσιου και παράκτιου χώρου και ο ταυτόχρονος σχεδιασμός στις τρεις διαστάσεις του θαλάσσιου χώρου, δηλαδή το βυθό, τη στήλη ύδατος και την επιφάνεια.
Δείτε εδώ τη μελέτη.
