Αυτός ο κίνδυνος μπορεί να αποφευχθεί αν α) ο νόμος προβλέψει την ενεργοποίηση μιας ηλεκτρονικής πλατφόρμας που θα μπορεί γρήγορα και αποτελεσματικά να διαχειριστεί τον μεγάλο όγκο εισερχόμενων αιτήσεων, εντοπίζοντας και οδηγώντας στην εύκολη και ταχεία απόρριψη τις αιτήσεις κακόπιστων και μη συνεργάσιμων οφειλετών, β) αυξήσει την περιορισμένη συμμετοχή του Δημοσίου στις διαγραφές οφειλών στο σύνολο των απαιτήσεών του και γ) οι σύνθετες και μεγάλης αξίας περιπτώσεις ενταχθούν στις δοκιμασμένες διαδικασίες του Άρθρου 99, με την πρόβλεψη όμως της ουσιαστικής συμμετοχής του δημοσίου στις διαγραφές απαιτήσεων. Αν γίνουν αυτά, θα μπορέσει ταυτόχρονα να λειτουργήσει αποτελεσματικά ένας τυποποιημένος, πραγματικά εξωδικαστικός, μηχανισμός για την πλειοψηφία των περιπτώσεων αλλά και να υπάρχει η απαραίτητη ευελιξία σύνταξης και εφαρμογής πιο σύνθετων συμφωνιών αναδιάρθρωσης για τους μεγάλους οφειλέτες. Για να έχει επιτυχία όμως το εγχείρημα δεν αρκούν ούτε αυτά. Θα πρέπει επιπλέον να υιοθετηθεί, με οριζόντια εφαρμογή σε όλες τις προ-πτωχευτικές διαδικασίες, και η διάταξη για το ακαταδίωκτο των στελεχών τραπεζών και δημοσίου, να επιλυθούν με ομοιόμορφο τρόπο μια σειρά από σύνθετα φορολογικά ζητήματα και να αξιολογηθούν οι αρνητικές επιπτώσεις που μπορεί να έχουν διαγραφές, χωρίς συμπληρωματικούς όρους, σε όλες τις αγορές και ιδιαίτερα τις ολιγοπωλιακές. Η παρούσα μελέτη δείχνει πως η σύνταξη ενός νόμου που να τα προβλέπει όλα αυτά είναι, από τεχνικής πλευράς, εφικτή.
Διαβάστε εδώ το Special Report: Εξωδικαστική ρύθμιση επιχειρηματικών οφειλών: Δίκαιη και πραγματική λύση στα «κόκκινα δάνεια» ή συγχωροχάρτι σε μπαταχτσήδες; – 20 Μαρτίου 2017.
Ακούστε εδώ το ηχητικό.
