Ο μεγάλος κοινωνικός (και πολιτικός) συνασπισμός

Mία ακόμη Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης διεξάγεται σε προεκλογικό φόντο. Ταυτόχρονα όμως, η φετινή 80ή ΔΕΘ βρίσκει την ελληνική οικονομία στην αρχή ενός νέου κύκλου δοκιμασίας, μετά από μια παρατεταμένη περίοδο αβεβαιότητας και κρίσεων, που κορυφώθηκε με την επιβολή των περιορισμών στην κίνηση κεφαλαίων, τον περασμένο Ιούλιο.

Καθώς οι προβλέψεις για ανάκαμψη παραπέμπονται στο μέλλον, επιχειρήσεις και εργαζόμενοι θα συνεχίσουν να βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα, εφόσον το πολιτικό ρίσκο συνεχίζει να συνδέεται με τις τύχες της πραγματικής οικονομίας. Αν η κρίση που ζήσαμε το φετινό καλοκαίρι δεν μας οδηγήσει σε αναστοχασμό για τους κινδύνους, αλλά και τις ευκαιρίες που υπάρχουν, σύντομα η Ελλάδα θα βρεθεί σε νέες περιπέτειες.

Είναι σημαντικό λοιπόν η κάλπη της 20ης Σεπτεμβρίου να σηματοδοτήσει την αρχή ενός νέου ενάρετου πολιτικού κύκλου, όπου θα επικρατήσουν οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που μπορούν και θέλουν να υπηρετήσουν την κοινωνική και οικονομική επανεκκίνηση της χώρας μας, με γενναίες τομές και μεταρρυθμίσεις στους θεσμούς, στο επιχειρηματικό περιβάλλον και το παραγωγικό μας πρότυπο.

Η Ελλάδα έχει μόνο μια επιλογή – στην οποία συμφωνούν οι δύο «μονομάχοι» της πρωτιάς στις εκλογές: να κοιτάξει μπροστά. Αλλά ταυτόχρονα, να μην ξεχάσει ότι αρκούν μερικοί μήνες για να καταστρέψουν κόπους και θυσίες ετών. Αυτό το «μπροστά» δεν μπορεί να είναι αφηρημένο. Συνδέεται με έναν οδικό χάρτη και δεσμεύσεις που υπερβαίνουν τις βεβαιότητες του ενός ή του άλλου και απαιτούν συλλογική δουλειά, υπερκομματική λογική, συναίνεση και ουσιαστικό κοινωνικό διάλογο.

Αυτός ο «ιστορικός συμβιβασμός» χρειάζεται να έχει και θεσμική και κοινωνική αναφορά. Από τη μία, το μνημόνιο μπορεί να μετατραπεί σε ένα ελληνικό σχέδιο για την ανάπτυξη και να υλοποιηθεί μέσα από ένα νέο θεσμικό μηχανισμό, στο πνεύμα του οργανισμού «Αθήνα 2004», ως μια παράλληλη κυβερνητική δομή που θα «τρέχει» καθημερινά τις μεταρρυθμίσεις, θα επιλύει αλληλεπικαλύψεις, θα παρέχει τεχνική βοήθεια και θα αξιοποιεί τη γνώση, την εμπειρία και την δικτύωση των κοινωνικών εταίρων, όπως ο ΣΕΒ. Από την άλλη, η δημιουργία θέσεων εργασίας, η βελτίωση της παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, οι νέες επενδύσεις, το απλό και φιλικό επιχειρηματικό περιβάλλον μπορούν να διατυπώσουν ένα διαφορετικό αφήγημα, κινητοποιώντας ευρύτερες συμμαχίες και προσθέτοντας δράσεις που μπορούν να έχουν θετικό αναπτυξιακό αποτύπωμα ως αντίβαρο στις υφεσιακές επιπτώσεις του προγράμματος. Όλα αυτά, θα χρειαστούν τη συνδρομή εγχώριων και διεθνών οργανισμών, ώστε να επιλέγονται οι βέλτιστες λύσεις, να αποφεύγονται τα λάθη του χθες και να αξιοποιηθεί η διεθνής εμπειρία.

Η Ελλάδα έχει άλλη μια ευκαιρία, την τελευταία που μας δίνεται, να ορθοποδήσει και να βγει επιτέλους από το επικίνδυνο σπιράλ της ύφεσης που απειλεί να τη μετατρέψει σε μια οικονομική και κοινωνική έρημο. Για να στεριώσουν οι μεταρρυθμίσεις, να περάσουμε σε μια νέα αναπτυξιακή πολιτική, να προσελκύσουμε επενδύσεις και να εκσυγχρονίσουμε το επιχειρηματικό μας περιβάλλον, χρειάζεται πρώτα να τα «βρούμε» μεταξύ μας.

Το κείμενο φιλοξενήθηκε στη στήλη «Ιδέες και Απόψεις» του ΑΠΕ- ΜΠΕ.
Δείτε εδώ το άρθρο.